Τορβάς: «Το μπάσκετ στις χώρες του Κόλπου θα κάνει μια “έκρηξη” τα επόμενα χρόνια»

Μεταξύ άλλων, ο Αντώνης Τορβάς είπε:

Για το πώς βρέθηκε στη Σαουδική Αραβία: «Η Αλ Ριγιάντι είναι το ίσως μεγαλύτερο κλαμπ του Λιβάνου. Έχουν ανοίξει ακαδημίες σε διάφορες χώρες του κόλπου, στο Κατάρ, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και οι άνθρωποι ήθελαν να ανοίξουν μια ακαδημία και στη Σαουδική Αραβία. Έψαχναν για κάποιον προπονητή, εγώ δεν είχα κάτι εκείνο τον καιρό. Κάναμε μια πρώτη επαφή, μου εξήγησαν το πλάνο τους και με τα πολλά δέχθηκα να πάω».

Για το αν έκανε δεύτερες σκέψεις πριν πάει εκεί: «Όταν πρωτομίλησα με τους ανθρώπους δεν είχα ιδέα για τη ζωή εκεί, το μπάσκετ, το επίπεδο, τίποτα. Επειδή έχω ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, δε μου είναι τελείως ξένο να φύγω απ’ τη χώρα μου και να πάω να δουλέψω κάπου αλλού, ακόμη κι αν είναι άγνωστο. Στην αρχή είχα κάποιες αμφιβολίες, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω, αλλά, επειδή από μικρός είχα μια τάση να εξερευνώ καινούργια πράγματα, να μαθαίνω νέους τόπους και να παίρνω εμπειρίες, όταν άκουσα και το πρότζεκτ τους, το δέχθηκα με πολλή χαρά».

Για το τι βρήκε όταν πρωτοπήγε: «Όταν πήγα δεν υπήρχε τίποτα, ούτε γήπεδο, ούτε αθλητές, ούτε βοηθοί, ήταν το απόλυτο μηδέν. Η συμφωνία ήταν να βοηθήσω τους ανθρώπους να κάνουν μια αρχή, να τους βοηθήσω στα πρώτα τους βήματα, έτσι ώστε τα πράγματά να πάρουν τον δρόμο τους και να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια ακαδημία που θα είναι αναγνωρίσιμη και αντάξια του ονόματος».

Για το πώς τον υποδέχθηκαν εκεί: «Και ο κόουτς Κουκουλεκίδης και ο κόουτς Συρόπουλος έχουν πολύ μεγάλες επιτυχίες και οι δύο, φέτος πήραν και τα πρωταθλήματά τους. Έχουν κάνει πραγματικά σπουδαία δουλειά, οπότε η μπασκετική κοινότητα της Σαουδικής Αραβίας με δέχθηκε με χαρά χάρη σε αυτούς. Υπάρχουν άλλοι τέσσερις άνθρωποι που συνεργάζονται μαζί τους και όταν πήγα εκεί και τους γνώρισα από κοντά με βοήθησαν πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα».

Για το ποιες ήταν οι αρμοδιότητές του: «Έπρεπε να βρούμε γήπεδα, να βρούμε τους κατάλληλους αθλητές. Ο σκοπός ήταν η βελτίωση των ατομικών δεξιοτήτων, καθώς τα περισσότερα απ’ τα παιδιά είχαν μεγάλες ελλείψεις στα βασικά. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα χτίστηκε πάνω στη μέθοδο εκμάθησης “read and react”, που είναι η μέθοδος που χρησιμοποιώ. Θεωρώ πως μέσα απ’ αυτήν την κίνηση μπορείς να διδάξεις ταυτόχρονα και τα βασικά και πάνω σε αυτά βασιστήκαμε. Ένα άλλο κομμάτι πολύ σημαντικό ήταν να δώσουμε στους προπονητές να καταλάβουν ότι αυτό το σύστημα λειτουργεί πάρα πολλά χρόνια, το χρησιμοποιούν πάρα πολύ οι ακαδημίες σε Ευρώπη και Αμερική και αν το μάθεις καλά μπορείς να δείξεις σχεδόν όλο το μπάσκετ μέσα από αυτό. Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί οι assistant που βρήκα εκεί με βοήθησαν πάρα πολύ σε όλο αυτό το κομμάτι».

Για το πιο δύσκολο κομμάτι που αντιμετώπισε: «Το πιο δύσκολο ήταν μη μπασκετικό και το έβλεπες παντού γύρω σου. Ήταν το αλφάβητο. Τα κινέζικα στο μάτι μας είναι πιο αναγνωρίσιμα απ’ ό,τι το αραβικό αλφάβητο. Δε φτάνει μόνο το ότι είναι άγνωστα τα σύμβολα σε εμάς, αλλά είναι και από δεξιά προς τα αριστερά όταν διαβάζονται. Τα αγγλικά είναι σε κάποιους κύκλους, αλλά όχι παντού, σε πιο λαϊκές γειτονιές δεν υπάρχουν καθόλου. Μια μέρα, λοιπόν, πήγα σε ένα εστιατόριο να φάω και χρησιμοποιούσα τη μετάφραση για να μπορέσω να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους. Επειδή κι αυτοί έπρεπε να μου απαντήσουν για να καταλάβω, κάποια στιγμή τους έδωσα το κινητό μου για να το γράψουν εκεί και να καταλάβω. Αυτό που συνέβη ήταν ότι μου άλλαξαν το τηλέφωνο, το έκαναν όλο στα αραβικά και μου άλλαξαν ακόμη και τα εικονίδια, πήγαν τα πάντα από δεξιά προς αριστερά. Μιλάμε για χάος. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό. Γενικά η γλώσσα είναι πολύ δύσκολη εκεί».

Για την ανάπτυξη του μπάσκετ στον Κόλπο: «Το μπάσκετ ξαφνικά θα κάνει μια “έκρηξη” και θα αναπτυχθεί σε τρομερά μεγάλους βαθμούς στην περιοχή. Όλο αυτό είναι το στάδιο της προετοιμασίας αυτής της “έκρηξης”. Από οικονομικής άποψης, υπάρχουν πάρα πολλά χρήματα, τα οποία μπορούν να επενδυθούν. Στη Σαουδική Αραβία υπάρχει το όραμα “2030”, το οποίο το βλέπεις παντού στην πόλη, η ανάπτυξή της σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο, γίνονται παντού έργα με σκοπό να ανοίξει η χώρα. Σε αυτό το κομμάτι ανήκει και το μπάσκετ. Είναι θέμα χρόνου να δούμε πολύ μεγάλους παίκτες να πηγαίνουν εκεί, όπως βλέπουμε και στο ποδόσφαιρο που το επίπεδο ανεβαίνει συνεχώς. Υπάρχει πάρα πολύ χρήμα και μένει μόνο το πότε θα αποφασίσουν οι ίδιοι να το επενδύσουν».

Για ιστορίες που ξεχωρίζει: «Αφού αρχίσαμε να λειτουργούμε, αποφασίσαμε να κάνουμε και κάποια γκρουπ για κορίτσια. Όπως ξέρετε, η ζωή για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολη εκεί. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιο γκρουπ με κορίτσια και το ανακοινώσαμε και άρχισαν να έρχονται, πολλά ήρθαν ντυμένα παραδοσιακά. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πώς κατάφερε ο συνεργάτης μου να τις πείσει ότι δε μπορούν να κάνουν αθλητισμό με την αμπάγια. Παρ’ όλα αυτά, το κατάφερε, τις έπεισε και συμφωνήσαμε ότι θα φορούν τη μαντίλα, θα μπορούν να έχουν καλυμμένα με κάποια κολάν ή ισοθερμικά τα υπόλοιπα μέρη και θα κάνουμε προπόνηση έτσι. Το άλλο κομμάτι είναι η αφόρητη ζέστη. Εγώ προσωπικά απορώ πώς φορούν αυτά τα μακριά ρούχα. Εγώ κυκλοφορούσα με σορτσάκι όλη μέρα και πάλι ζεσταινόμουν».