Η μοντέρνα τέχνη και ο χορός των χρωμάτων
Από τους φωβιστές ως την αφηρημένη τέχνη ένα είναι το στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει ο μοντέρνος καλλιτέχνης.
Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα όλοι οι κανόνες που διέπουν τη ζωγραφική και αφορούν το σχέδιο, την τεχνική, την αντιγραφή ακόμα και την προοπτική έχουν πια παγιωθεί στο όνομα ενός στείρου ακαδημαϊσμού που εμπόδιζε κάθε άλλη εξέλιξη.
Ήδη όμως από τις πρώτες μέρες του ιμπρεσιονισμού τέθηκε ξανά το ζήτημα των χρωμάτων, ζήτημα το οποίο ανέδειξαν στη συνέχεια με εμφατικό τρόπο ο Ματίς και οι φωβιστές. Το βραχύχρονο αυτό κίνημα δεν δείχνει στην πραγματικότητα να έχει άλλο κοινό σημείο εκτός από την κραυγή των χρωμάτων. Και είναι αυτό που αναφέρει ο Ματίς: Η χρήση του χρώματος καλό θα είναι να υπηρετεί όσο το δυνατόν καλύτερα την έκφραση... Οι χρωματικές μου επιλογές δεν βασίζονται σε κάποια επιστημονική θεωρία, αλλά στην παρατήρηση, στο αίσθημα, και στην εμπειρία της ευαισθησίας μου.
Στην υπόθεση των χρωμάτων θα συνεισφέρει ασφαλώς και το κίνημα του Γαλάζιου Καβαλάρη με προεξάρχοντα έναν άλλο μεγάλο καλλιτέχνη, τον Βασίλι Καντίνσκι. Ακόμα και αν το χρώμα δεν ήταν αυτό που οδήγησε στην αφαιρετική τέχνη, έπαιξε σίγουρα βασικό ρόλο στην απόφαση των καλλιτεχνών να απελευθερωθούν επιτέλους από τη μακραίωνη τυραννία της αναπαράστασης.