Δωρεάν από το Θέατρο Σταθμός: Online δυο παραστάσεις για το #Μένουμε_Σπίτι
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το Θέατρο Σταθμός προβάλλει δωρεάν online τις παραστάσεις «Ο Ουρανός και… το Παντελόνι του» και «Ο ήχος του όπλου»
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στις 27 Μαρτίου, το Θέατρο Σταθμός δίνει τη δυνατότητα στους θεατρόφιλους να παρακολουθήσουν στην ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr, για επτά ημέρες και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση δύο από τις μεγαλύτερές του επιτυχίες.
Πρόκειται για τις παραστάσεις «Ο Ουρανός και… το Παντελόνι του» με τους Νένα Μεντή και Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και «Ο ήχος του όπλου» με τους Πέγκυ Σταθακοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Σταύρο Μερμήγκη, Βασιλική Τρουφάκου, Αγησίλαο Μικελάτο και Κώστα Νικούλι.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Μάνος Καρατζογιάννης αναφέρει στην ανακοίνωση:
«Το θέατρο είναι η πιο ευπαθής τέχνη.
Υγιαίνει μόνο όταν ο συντονισμός πομπού και δέκτη, ηθοποιού δηλαδή και θεατή, είναι αρμονικά διαρκής. Εδώ, σε αντίθεση με την ποίηση ή τη λογοτεχνία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης ο δέκτης είναι πάντα μια ομάδα. Μια ομάδα που συγκροτείται συνήθως τυχαία, γι’ αυτό και η σύστασή της, ενώ κάθε βράδυ ποικίλλει, στην πραγματικότητα διαμορφώνει ανάλογα και τον βαθμό αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα μέλη της. Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει πάνω στη σκηνή ότι «η ψυχολογία του πλήθους» επηρεάζει συχνά και εκείνη του κοινού της πλατείας ή του εξώστη;»
Ο ουρανός και… Το παντελόνι του
«Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) – παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα – και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) – «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» – αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου.
Ο ήχος του όπλου
Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, μια γυναίκα παντρεμένη από χρόνια, στην επαρχία έρχεται στην Αθήνα να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Έχει πολύ τρακ γιατί μετά από ένα χρόνο θα συναντήσει το 18 χρονο γιο της, αλλά και άλλα πρόσωπα κ όλα θα συμβούν μέσα σε λίγες ώρες, ενώ έξω μαίνεται η πανηγυρική ατμόσφαιρα. Με χαρούμενους ανθρώπους να διαδηλώνουν, τύψεις αλλά και γλυκές στιγμές ευφορίας, όλα αναγνωρίσιμα από πάντα – αυτό είναι το υλικό του «Ήχου του όπλου».
Αλλάζοντας τις αναλογίες , τις στιγμές , τους τονισμούς, μετρώντας τις δόσεις , προσπάθησα να γράψω ένα έργο πιστό στη δική του πραγματικότητα, όπου τα πρόσωπα να θέλουν να είναι ελεύθερα. Να το θέλουν περισσότερο από κάθε τι.
Και ίσως αυτό μονάχα να τους αρκεί.