Ποιος άλλος από τον Τ.Σ. Έλιοτ να μιλήσει για την ποίηση;

Ο Τ.Σ. Έλιοτ είναι αναμφίβολα μια εραλδική μορφή για την ποίηση του 20ου αιώνα, για τον μοντερνισμό, για τη νεωτερικότητα. Αυθέντης της τέχνης του, καινοτόμος όσο και συντηρητικός, μεγαλοφυής όσο και αμφιλεγόμενος ο Έλιοτ κουβάλησε την ποίηση στον ώμο και την πήγε παρακάτω.

Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφόρησε πρόσφατα μια επίτομη κριτική θεώρηση της ποίησης από τον ίδιο τον ποιητή. Διαβάζοντας κανείς τα δοκίμια του Έλιοτ για την ποίηση, αντιλαμβάνεται αυτό που λέγεται συχνά, ότι ο μεγάλος δημιουργός ξέρει να σου μιλήσει για την τέχνη του, καθώς τίποτε σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο. Η ποίηση γονιμοποιείται με την αυστηρότητα ενός γεωμετρικού θεωρήματος. Απομονώνω μερικές σκέψεις του Έλιοτ, που στην ουσία αποτελούν θέσεις του, από το πρώτο δοκίμιο της έκδοσης με τίτλο «Η παράδοση και το ατομικό τάλαντο».

Πραγματικά ένα λάθος της ιδιορρυθμίας στην ποίηση είναι η επιδίωξη να εκφραστούν νέες ανθρώπινες συγκινήσεις... Δουλειά του ποιητή δεν είναι να βρει καινούργιες συγκινήσεις, παρά να χρησιμοποιήσει τις κοινές και, αφού τις επεξεργαστεί, να τις κάνει ποίηση, να εκφράσει συναισθήματα που δεν υπάρχουν καθόλου στις πραγματικές συγκινήσεις... Η ποίηση δεν είναι αποχαλίνωση της συγκίνησης αλλά φυγή από την συγκίνηση, δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας αλλά φυγή από την προσωπικότητα. Αλλά βεβαίως μόνο όσοι έχουν προσωπικότητα και συγκινήσεις γνωρίζουν τι σημαίνει να θέλεις να ξεφύγεις από αυτά τα πράγματα... Η συγκίνηση της τέχνης είναι απρόσωπη.

Η μετάφραση των δοκιμίων έγινε από τον Στέφανο Μπεκατώρο με πολλή προσοχή, ενώ ο ίδιος και την ευθύνη των σχολίων. Η εισαγωγή του Φρανκ Κέρμοντ δεν θα μπορούσε παρά είναι πλούσια και εξόχως διαφωτιστική.