Σε ένα και μοναδικό κέντρο έσπαγαν πιάτα στα χρόνια του '50
Αντίθετα από ό,τι πιστεύουμε σήμερα, το σπάσιμο στα μαγαζιά απαγορευόταν ρητώς τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια
Το σπάσιμο πιάτων είναι μια μόδα που άρχισε να επιβάλλεται από τα τέλη της δεκαετίας του '50. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια συνέβαινε αραιά και πού στα μαγαζιά. Έσπαζε κάποιος πελάτης πάνω στο κέφι ένα ποτήρι ή ένα πιάτο και αυτό ήταν όλο. Το σπάσιμο γενικά το θεωρούσαν μεγάλο προσβολή! Μπορεί να έσπαζες ένα ποτήρι και να γινόταν σαματάς!
Στο μόνο νυχτερινό κέντρο που επιτρεπόταν ελεύθερα το σπάσιμο πιάτων ήταν το μαγαζί του Αλεξανδριανού, η ΠΙΝΔΟΣ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το μαγαζί αυτό ήταν ένα after που άκμασε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Εκεί κατέληγε όλη η «εκλεκτή» πελατεία της νύχτας και ξεφάντωνε μέχρι πρωίας με καβγάδες, σπασίματα και ένα σωρό άλλα ευτράπελα. Στην ΠΙΝΔΟ σύχναζε κάποιος ονόματι Νικολαΐδης, γνωστός και ως Καλμόλ, από τα παυσίπονα της εποχής που τα εμπορευόταν. Ο Καλμόλ ήταν μεγάλος γλεντζές, άφηνε μια περιουσία κάθε βράδυ στο μαγαζί και του άρεσε να σπάει αφειδώς πιάτα.
Η μόδα του σπασίματος γενικεύτηκε κυρίως μετά τη δεξίωση στις Κάννες που έγινε με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας Ποτέ την Κυριακή
Μεγιστάνες του πλούτου και αστέρια του θεάματος έμαθαν να σπάνε πιάτα μερακλώνοντας με αυθεντικές λαϊκές πενιές.