Δαλιανίδης: «Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος διασκέδαζε πολύ με τις ελληνικές κωμωδίες»
Με αφορμή τη λογοκρισία της Χούντας, ο Γιάννης Δαλιανίδης ανασύρει ένα άγνωστο στοιχείο από την πολιτική Ιστορία του τόπου
Η λογοκρισία της Χούντας είναι ένας κόσμος παραλογισμού τον οποίο δοκίμασαν όσοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μέσα στα χρόνια της επταετίας. Τέκνο της μεταξικής λογοκρισίας που έτσι κι αλλιώς κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου, ενέτεινε ακόμα περισσότερο την αυστηρότητα αλλά και την παράνοια του ελέγχου που ασκήθηκε από το 1967 έως το 1974. Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν ένας από αυτούς και στο βιβλίο του «Ο Κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ» αναφέρεται στο φαινόμενο αυτό:
Πάντοτε όλα αυτά τα χρόνια είχαμε λογοκρισία, τώρα όμως με την καινούργια κυβέρνησή Παπαδόπουλου και Σία τα πράγματα έγιναν παρανοϊκά. Σενάριο που εγκρίθηκε όταν γυριζόταν δεν έπαιρνε άδεια προβολής γιατί κάποιος στο βάθος φώναζε την κόρη του «Ελευθερία, Ελευθερία!» Αν στο έργο υπήρχε κάποιος ήρωας Γιώργος και έκανε κάποια γκάφα πάλι δεν επιτρεπόταν η προβολή του, γιατί εθεωρείτο υπαινιγμός για τον Γιώργο Παπαδόπουλο. Και να σκεφτείς ότι ήμασταν συμπαθείς στον δικτάτορα και στη γυναίκα του, γιατί τους άρεσαν οι ελληνικές ταινίες και ιδιαίτερα οι κωμωδίες.
Άλλωστε η κυρία Δέσποινα προερχόταν από τον κινηματογραφικό χώρο. Δούλευε στα εμφανιστήρια (αν δεν κάνω λάθος) της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Στρατού κι εκεί τη γνώρισε ο Παπαδόπουλος.