Σωκράτη, άκου ένα παιδί που το έκανες υπερήφανο...
Μια ανοικτή επιστολή του Red Duckling στον Σωκράτη Κόκκαλη μαζί με ένα μήνυμα στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Σωκράτη, μεγάλωσα στα πέτρινα χρόνια. Έβλεπα δίπλα μου τα παιδιά να χαίρονται με τις ομάδες τους, να πανηγυρίζουν πρωταθλήματα και κύπελλα. Και εγώ με σκυμμένο το κεφάλι.
Σωκράτη, ήταν πολύ δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός εκείνες τις εποχές. Για ένα παιδί η αγαπημένη του ομάδα είναι τα πάντα. Τα όνειρά του, η τρέλα του, η πρώτη του πώρωση.
Και εγώ ήμουν στο πουθενά. Χαμένος. Ώσπου ήρθες Σωκράτη. Και αφού πρώτα με κράτησες ζωντανό μέσα από το μπάσκετ, γιγάντωσες τον Ολυμπιακό στο πόδοσφαιρο.
Σωκράτη, χάρη σε ‘σένα μπορούσα να δηλώνω υπερήφανος για την ομάδα μου. Για τα πρωταθλήματα, την μπάλα, τους παικταράδες.
Έγινες στα μάτια μου κάτι σαν ιερό τοτέμ. Γι’ αυτό Σωκράτη έκανα τα στραβά μάτια όταν παράτησες το μπάσκετ να κατρακυλήσει στον Κορυδαλλό και την 8η θέση.
Γι’ αυτό και σε στήριξα την πρώτη χρονιά του παπιού, την ώρα που όλος ο κόσμος σε έβριζε για τα χάλια της ομάδας που τερμάτισε 5η και καταϊδρωμένη.
Ποιον βρίζετε; Τον Σωκράτη;
Γι’ αυτό Σωκράτη δεν έδωσα σημασία όταν παρέδωσες τον Ολυμπιακό καταχρεωμένο, λίγο πριν ξεσπάσει η τεράστια οικονομική κρίση.
Γιατί Σωκράτη αν δεν ήταν ο Μαρινάκης να αναλάβει εκείνη την εποχή, θα είχαμε την τύχη της ΑΕΚ. Θα παίζαμε με την Τριγλία. Η’ την ανυποληψία του Παναθηναϊκού.
Αλλά και πάλι Σωκράτη δεν θα σε κατηγορούσα ούτε τότε. Ίσως και να σε αναπολούσα. Πού είσαι Σωκράτη να μας σώσεις! Το μυαλό του οπαδού θολώνει όταν η ομάδα γκρεμίζεται και αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία.
Ο Ολυμπιακός συνέχισε στον δρόμο των επιτυχιών και εσύ παρέμενες στα μάτια μου ένα θρυλικό τοτέμ.
Και ξέρεις Σωκράτη; Ούτε που με ενδιέφερε αυτά που ακούγονταν για τον Θωμά. Χέστηκα (σόρι για τη λέξη) για τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον γιο σου, τα πολιτικά.
Σωκράτη, αδιαφόρησα όταν πήρες δουλειά για το γήπεδο της ΑΕΚ. Το πήρα στην πλάκα. Άντε να φτιαχτεί το γήπεδο να παίρνουμε το διπλό εκεί μέσα.
Αλλά ρε Σωκράτη υπάρχει μια γ@μημένη (ξανά σόρι) κόκκινη γραμμή. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Δεν γίνεται ρε Σωκράτη εσύ που έκανες ένα παιδί υπερήφανο, να στρέφεσαι εναντίον των παιδιών του Ολυμπιακού, των μελλοντικών πρωταθλητών.
Όχι ρε Σωκράτη! Ναι, είναι νόμιμο αλλά δεν είναι ηθικό. Δεν είναι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
Σωκράτη, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι πάνω από πρόσωπα όπως σωστά είπες. Πάνω από εσένα, πάνω από τον Μαρινάκη, από όλους.
Μην στρέφεσαι εναντίον της μεγάλης μου αγάπης. Η μεγάλη μου αγάπη είναι αυτή που σε έκανε γίγαντα στα μάτια μας. Μην διαλέγεις τον ρόλο του νάνου. Όχι μπροστά της.
Όλοι είμαστε νάνοι μπροστά στον Ολυμπιακό. Αλλά εσύ επιλέγεις να γίνεις νάνος μπροστά στα μάτια ενός πιτσιρικά που έπινε νερό στο όνομά σου…
Σωκράτη, στο τέλος της ημέρας δεν με ενδιαφέρεις εσύ. Ούτε ο Μαρινάκης. Με ενδιαφέρει το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μου: Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Ο καθένας κάνει τις επιλογές σου.
Σου έγραψα αυτές τις γραμμές γιατί πονάει μέσα μου ένα μεγάλο μέρος της ολυμπιακής μου ζωής. Αλλά στη ζωή μου, έχω μάθει να κοιτάω μπροστά.
Και αυτή τη στιγμή το παρόν και το μέλλον της μεγάλη μου αγάπης είναι στα χέρια του Βαγγέλη Μαρινάκη. Σου αρέσει, δεν σου αρέσει.
Βαγγέλη, τώρα μιλάω σε εσένα. Ελπίζω ποτέ να μην σου γράψω παρόμοιο γράμμα. Είναι απίθανο όμως να στραφεί κάποιος εναντίον της ομάδας την οποία αγάπησε από τη γέννησή του και την ακολουθεί από τότε.
Που έμαθε τι σημαίνει ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από τον πατέρα του και το μετέδωσε στο γιο του.
Γι’ αυτό και είμαι σίγουρος ότι δεν θα με απογοητεύσεις.
ΥΓ: Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που ασχολούμαι με το ζήτημα. Και δεν πρόκειται να μπω σε κανένα διάλογο γι’ αυτό. Μία λέξη μόνο έχω στο μυαλό μου: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ